Pasgeleden werd mij gevraagd een keer in te vallen voor iemand die op vakantie was. Ik ging dus 2 mensen ophalen bij afdeling Ter Leede, jonge mensen met dementie. Voor mij ook best even spannend, want normaal fiets ik met mijn broer, die licht verstandelijk beperkt is. Het was prachtig weer, dus dat zat gelukkig mee! De eerste was een man, na even kennis maken, vroeg ik; “Ga je mee fietsen?…” “Ja, heel graag maar ik heb geen fiets!”, zei hij. Het was al een verrassing voor hem, want er stond een mooie fiets klaar. Dat vond hij ook, “Zoooo, jij hebt een mooie fiets zeg!” We fietsten heerlijk door de streek, mooie huizen en auto’s gekeken, lekker zonnetje, pittige fietser….hij genoot zichtbaar!
Na een uur heb ik de volgende dame opgehaald. Ook zij wilde heel graag mee! Ze wilde graag richting Leiden, want daar kwam ze vandaan. Ook zij genoot volop van alles wat we passeerden. We hebben vreselijk gelachen om alle hobbels (verkeersdrempels!). Maar het mooiste was dat ze zei, al fietsend, met haar gezicht in de zon…”wat een heerlijke dag; het lijkt wel of ik op vakantie ben!”
Hoe fijn is dat toch. Het maakte mijn dag nog veel beter dan het al was. Het is een rot ziekte, maar diep geraakt door deze mensen ging ik weer huiswaarts.